Ik heb 17 jaar in het onderwijs gezeten. Eerst 7 jaar in het gewone VO (maatschappijleer en levensbeschouwing) en daarna 10 jaar in het speciaal onderwijs. Daar heb ik observatieklassen opgezet, voor leerlingen die (tijdelijk) niet meer welkom waren op het reguliere onderwijs. Zij kregen hier de gelegenheid om erachter te komen wat voor hen het meest passend was. Ik begeleidde hen, zowel in leerstof (ze hadden vaak grote achterstanden) als in hun gedrag (wat hen als eerste in de problemen had gebracht). Dat een groot deel van mijn leerlingen een positieve ontwikkeling meemaakte, was aan een aantal zaken te danken.

• Ten eerste: de zeer korte lijnen met thuis. Als ouder(s) en school, heb je elkaar broodnodig. Wanneer je ervaringen kan delen, zonder elkaar te (ver)oordelen, werk je echt samen en vul je elkaar aan.
• Het feit dat ik leerlingen altijd respecteer in hun keus, hoe die ook uitvalt. En elke keus heeft consequenties, maar de keus is aan henzelf en niet aan mij, ook niet om ze daarop te beoordelen.
• Dat ik zeer duidelijk ben in wat ik acceptabel vind en wat niet.
• Dat ik wezenlijk geïnteresseerd ben in hen en ik elke dag weer blij was om ze te zien.
• Dat ik lesgeven erg leuk vind, zien hoe ‘een kwartje valt’. Bij veel leerlingen bleek de achterstand in hun leren een grote factor voor hun ‘niet handige’ gedrag.

En wat hierboven staat, gaat ook op voor thuis:

• Er moet samenwerking en samenhang zijn.

• Er moet duidelijkheid zijn en respect

• Wezenlijk geïnteresseerd en nieuwsgierig zijn naar je kind is onontbeerlijk.

• Open staan voor onverwachte invalshoeken die maken dat je kind zich anders gedraagt dan dat je zou willen.